Half januari was het zover: het brievenverhaal met tekst en audio kwam op de site van Trouw te staan, ook als podcast te beluisteren.
Honderdtien jaar geleden stapte de toen 28-jarige Pieter ten Kate op de trein naar Genua. Vandaar nam hij de boot naar de verre oost. Om er zijn ideaal te verwezenlijken: het christendom brengen onder de Napoe en Besoa volken op de hoogvlakte van midden Celebes (het huidige Sulawesi). De hoogvlakte was een blinde vlek op de kaart en het duurde nog een tijd voor het Hollandsch Gezag de woeste stammen op de knie had gekregen. Toen pas mocht Pieter ten Kate naar boven klimmen. Drie dagen door dik oerwoud en geheimzinnige bossen waar de geesten van de Napoe huisden. Vijf jaar zit Pieter in zijn eentje in het nieuwe dorp Watoetaoe tussen de Napoe, en het bekeringswerk gaat langzaam. In Lamba vlakbij staan dan nog drie tempels waar mensen worden geofferd en dagenlange dodenfeesten worden gehouden.
Brieven
Pieter schrijft honderden brieven naar huis en naar de kerkgemeente in Sliedrecht. Soms krijgt hij een brief terug. Wanneer een verre nicht Anna het schrijven aan de eenzame zendeling overneemt van haar moeder, ontstaat er liefde op afstand. In 1913 stapt ook Anna op stoomschip De Vondel die haar naar Batavia brengt, waar Pieter op de kade staat te wachten.
Hun geluk duurt niet lang, ze zijn vijf jaar getrouwd als Pieter de Spaanse Griep krijgt en bezwijkt. Deze november precies een eeuw geleden. Hun zoontje Roelof is dan twee jaar. Hij is de vader van mijn goede vriendin Dike ten Kate. En met haar reisde ik dit voorjaar terug in de voetsporen van haar bijzondere grootouders. De brieven in onze rugzak.
Publicaties
Voor Trouw maakten we een online brievenverhaal & podcast. En een reisverhaal over Dike ten Kate in de krant. Het was zelfs nu nog een barre tocht om op de hoogvlakte te komen. Opa ten Kate deed het te voet. En oma vijf jaar later ook. Ze had een broek aan onder haar rokken. Maar drie bloedzuigers hadden toch onder haar kleren weten komen.
(Dike en ik konden deze reis maken is dankzij een bijdrage van het Postcode Loterij Fonds voor Journalisten)
Zo is het nu..
en zo was het toen….
